شبکه خانگی

هر چیزی که شما نیاز به دانستن دارید.

پورت های LAN : یک روتر خانگی معمولا دارای ۴ پورت LAN می باشد ، که توانایی آن را دارد تا بوسیله اتصال کابلی ۴ دستگاه متصل شده به خود را up نماید. اما اگر شما تمایل دارید که شبکه بزرگتری داشته باشید ، باید از سوییچ استفاده کنید که نسبت به روتر پورت های LAN بیشتری دارد. دو استاندارد اصلی برای سرعت پورت های LAN وجود دارد : استاندارد اترنت (Ethernet) که Fast Ethernet نیز نامیده می شود و سرعت آن  ۱۰۰ مگابیت بر ثانیه می باشد. استاندارد بعدی Gigabit Ethernet است که قابلیت سرعت آن تا ۱ گیگابیت بر ثانیه می باشد. در دنیای واقعی سرعت استانداردهای Fast Ethernet و Gigabit Ethernet کمی متفاوت بوده بطوریکه برای Fast Ethernet در حدود سرعتی بین ۶۰ تا ۹۰ مگابیت بر ثانیه و برای Gigabit Ethernet سرعتی بین ۵۰۰ تا ۸۰۰ مگابیت بر ثانیه می باشد. سرعت واقعی اتصال شما در شبکه به عوامل و فاکتورهای بسیاری بستگی دارد ، از این عوامل می توان به کیفیت کابل ، میزان ترافیک و … را نام برد.

• نکته : یک قانون کلی در رابطه با سرعت اتصال شما در شبکه وجود دارد و آن این است که سرعت یک اتصال واحد در شبکه بوسیله کمترین سرعت اتصال سنجیده می شود. یعنی چه ؟ فرض کنید که شما یک اتصال از روتر خود که دارای پورت های Gigabit Ethernet می باشد توسط کابل با کیفیت خوب به یک دستگاه دیگر در شبکه مرتبط نموده اید. آن دستگاه دارای پورت Fast Ethernet می باشد. در نتیجه درست است که روتر شما دارای پورت با سرعت بالاتری هست اما میزان سرعت بین آن اتصال با کمترین واحد که آن پورت Fast Ethernet است ، سنجیده می شود.

به منظور اتصال روترها به اینترنت ، روتر به یک پورت نیاز دارد که به آن پورت WAN یا Wide Area Network گفته می شود. در بسیاری از روترها نیز ، این پورت بعنوان پورت Internet نیز معرفی می شود.

پورت WAN : بطور کلی ، روترها فقط دارای یک پورت WAN می باشند. بر روی هر روتر ، پورت WAN کاملا از پورت های LAN جدا بوده و اغلب اوقات نیز با یک رنگ دیگر مشخص می شود. یک پورت WAN به منظور اتصال به منابع اینترنت نظیر یک Broadband modem استفاده می شود. پورت WAN به روتر اجازه می دهد تا به اینترنت متصل شده و آن را بین دستگاه های متصل به خود به اشتراک بگذارد. مودم Broadband : اغلب اوقات این مودم بعنوان یک مودم DSL و یا مودم کابلی نیز نامیده می شود. این مودم وسیله ای می باشد که در واقع پل ارتباطی بین روتر و یا کامپیوتر شما و ارائه دهنده خدمات اینترنتی یا همان ISP است. کابل های شبکه : از کابل های شبکه همانطور که گفته شد در جهت اتصال دستگاه های موجود در شبکه به یکدیگر و یا به سوئیچ و یا به روتر استفاده می شود. یک نمونه از این کابل ها کابل های CAT5 هستند. امروزه در اکثر فروشگاه ها کابل های CAT5 همان CAT5e هستند که قابلیت انتقال دیتا تا سرعت Gigabit Ethernet را نیز دارا می باشند. استاندارد دیگری که وجود دارد استاندارد CAT6 می باشد که بسیار بهتر و قابل اطمینان تر از استاندارد CAT5e است. تا اینجا شما با یک شبکه کابلی و تجهیزات آن آشنا شدید ، حال به سراغ شبکه بی سیم یا همان وایرلس می رویم.

• شبکه های بی سیم

یک شبکه بی سیم یا وایرلس از بسیاری جهات شبیه شبکه سیمی می باشد اما یک تفاوت کاملا عمده با آن دارد : دستگاه های موجود در شبکه برای اتصال به روتر از کابل استفاده نمی کنند. در عوض ، از ارتباطات رادیویی وایرلس که Wi-Fi نامیده شده و از طرف سازمان IEEE با استاندارد ۸۰۲٫۱۱ مشخص می شود استفاده می کنند. دستگاه های موجود در شبکه وایرلس نیازی به پورت LAN نداشته و فقط نیاز به آنتن دارند ، که گاهی اوقات این آنتن ها نیز از دید شما پنهان می شوند. در یک شبکه خانگی معمولی ، بطور کلی هم شبکه سیمی وجود دارد و هم شبکه وایرلس یا بی سیم که تمامی این دستگاه ها می توانند با یکدیگر در ارتباط باشند. اصطلاحات پایه اکسس پوینت (Access Point) : یک اکسس پوینت (AP) دستگاه مرکزی می باشد که سیگنال های Wi-Fi را برای کلاینت ها پخش می کند تا آنها بتوانند به AP متصل شوند. شما می توانید بطور جداگانه یک AP خریداری نموده و آن را به روتر یا سوئیچ خود متصل کنید به این ترتیب شما در کنار شبکه سیمی خود یک شبکه وایرلس نیز خواهید داشت. اما بهتر است که شما یک Wireless Router خریداری کنید که این دستگاه شامل پورت های LAN ، یک پورت WAN و همچنین دارای AP برای ارتباطات وایرلس می باشد. کلاینت Wi-Fi : یک کلاینت Wi-Fi و یا بعبارتی دیگر یک WLAN Client دستگاهی می باشد که قادر است سیگنال های پخش شده از AP را تشخیص داده به آن متصل شود و ارتباط خود را حفظ کند. تمامی لپ تاپ ها ، گوشی های هوشمند و تبلت ها قابلیت Wi-Fi را دارند. استاندارد های Wi-Fi استاندارد ۸۰۲٫۱۱b : این استاندارد اولین استاندارد تجاری شبکه های بی سیم بود. حداکثر سرعت آن ۱۱ مگابیت بر ثانیه و باند فرکانسی آن ۲٫۴GHz می باشد. استاندارد ۸۰۲٫۱۱b : برای اولین بار در سال ۱۹۹۹ عرضه شد و هم اکنون نیز توسط تمامی دستگاه های وایرلس پشتیبانی می شود. استاندارد ۸۰۲٫۱۱a : حداکثر سرعت این استاندارد ۵۴ مگابیت بر ثانیه و باند فرکانسی آن ۵GHz می باشد. این استاندارد نیز هم اکنون توسط دستگاه های وایرلس پشتیبانی می شود. استاندارد ۸۰۲٫۱۱g : در سال ۲۰۰۳ معرفی شد و اولین باری بود که استاندارد ۸۰۲٫۱۱ بعنوان Wi-Fi نامگذاری می گردید. حداکثر سرعت آن ۵۴ مگابیت بر ثانیه و باند فرکانسی آن نیز ۲٫۴GHz می باشد. استاندارند ۸۰۲٫۱۱n : این استاندارد در سال ۲۰۰۹ معرفی شد و نسبت به استانداردهای قبلی پیشرفته تر و بهبود بیشتری یافته است. این استاندارد در هر دو باند فرکانسی ۲٫۴GHz و ۵GHz کار می کند و نسل جدیدی از روترهای Dual Band نیز از این استاندارد سرچشمه می گیرند. روترهای Dual Band شما را قادر می سازند تا بتوانید در یک زمان از هر دو باند فرکانسی استفاده کنید. سرعت این استاندارد متناوب بوده و شامل سرعت های ۱۵۰mbps ، ۳۰۰mbps و ۴۵۰mbps می باشد.

• نکته : توجه داشته باشید که برای برقراری یک ارتباط وایرلس ، هم دستگاه AP شما و هم کلاینت شما باید در یک باند فرکانسی واحد عمل کنند. بدین معنی که اگر موبایل هوشمند شما فرکانس ۴GHz را پشتیبانی می کند شما باید به یک AP با فرکانس ۲٫۴GHz متصل شوید.

استاندارد ۸۰۲٫۱۱ac : گاهی اوقات آن را با نام ۵G Wi-Fi نیز معرفی می کنند. این استاندارد آخرین استاندارد معرفی شده برای Wi-Fi می باشد. تنها در باند فرکانسی ۵GHz عمل می کند و حداکثر سرعت آن چیزی در حدود ۲۱۶۷ مگابیت بر ثانیه می باشد. از دید فنی ، استاندارد ۸۰۲٫۱۱ac چهاربار سریعتر از استاندارد ۸۰۲٫۱۱n بوده و در نتیجه عملکرد بهتری را عرضه می کند. در تست دنیای واقعی و در شرایط یکسان و جریان برابر ، ۸۰۲٫۱۱ac سه بار سریعتر از ۸۰۲٫۱۱n بود که باز هم عملکرد قابل قبولی می باشد.

• شبکه Power Line

گاهی اوقات شما تمایل بر این دارید که شبکه خانگی خود را بی سیم راه اندازی کنید و از هیچگونه ارتباط کابلی استفاده ننمایید. متاسفانه باید بدانید که گاهی اوقات برخی از مکان های منزل شما مانند گوشه های ساختمان و … توسط سیگنال های Wi-Fi پوشش داده نمی شوند.این مورد می تواند به دلیل فاصله زیاد و یا اینکه وجود یک دیوار بتنی باشد. در چنین شرایطی بهترین راه حل استفاده از آداپتورهای Power Line می باشد. آداپتورهای Power Line اساسا این قابلیت را دارند تا سیم کشی برق خانه شما را تبدیل کابل های شبکه نمایند. بطور کلی شما به دو عدد از این آداپتورها نیاز دارید. یکی از آنها را در نزدیکی روتر خود نصب می کنید و آداپتور دیگر را در مکانی که سیگنال Wi-Fi آنجا را پوشش نمی دهد. اولین آداپتور را به روتر متصل نموده و دومین را به دستگاهی که نیاز دارید تا به شبکه خانگی شما متصل شود و همچنین به اینترنت نیز دسترسی داشته باشد.